AFFR SHORTS: Moving ahead and beyond
Een verlangen naar de ruimtes die we achterlieten, omdat we vertrokken zijn, oud zijn geworden of de stad zonder ons verder is gegroeid. Deze filmcollectie brengt korte observaties over het verstrijken van de tijd en de ervaring van vergankelijkheid. Met: Sandstone and concrete (4′), Sonder (15′), The great arc (12′), Emotional architecture 1959 (30′), Babylone (2’), I am not going to cry (8′), Move (1’) – Q&A Małgorzata Maria Olchowska.
Emotional Architecture 1959 – Director: León Siminiani
Een hartverwarmend liefdesverhaal dat op vrolijke en ingenieuze manier laat zien hoe stedenbouw en architectuur een rol spelen in ons dagelijkse leven. Studenten Sebastian en Andrea studeren in 1959 aan dezelfde universiteit, maar hebben een totaal verschillende sociale achtergrond. Daarmee is Emotional Architecture ook het verhaal van de klassenstrijd die zichtbaar wordt in de architectuur, de politiek en het dagelijkse leven van Spanje onder het regime van dictator Franco. Met technieken als mapping, archiefmateriaal en een geestige voice-over trekt León Siminiani alle filmische registers op aanstekelijke wijze open.
A touching love story shows in cheerful and ingenious fashion how urban design and architecture play a role in daily life. Students Sebastian and Andrea are studying at the same university in 1959 but come from totally different social backgrounds. That makes Emotional Architecture a story about class struggle rendered visible by architecture, politics and daily life during the Franco dictatorship in Spain. León Siminiani pulls out all the stops with mapping techniques, archive material and a witty voice-over.
Sandstone and Concrete – Director: Jeremiah Quinn
In een liefdesbrief aan zijn geboortestad Bolton klaagt filmmaker Jeremiah Quinn over de verwaarlozing en het verlies, en geniet hij van de prachtige uitzichten terwijl hij wacht tot zijn stad zijn oude glorie terugkrijgt.
In a love letter to his native town Bolton, filmmaker Jeremiah Quinn laments the dereliction and loss, and enjoys the wonderful views while waiting for his city to regain its former glory.
Move – Director: Vanessa Cardui
Stop-motionanimatie van één minuut over de invloed van architectuur op onze psyche. Onderzoeksmateriaal zijn de Plattenbauten waar de filmmaakster oproeide. Eenvormige, hoge betonflats blijken wel degelijk tot de verbeelding te spreken en ook helemaal niet zo verankerd te zijn in de grond. En komt een logge omgeving als die van de Plattenbauten eenmaal in beweging, dan schept dat vrolijke inzichten over lichaam en ruimte.
One-minute stop-motion animation about the influence of architecture on our psyche. The Plattenbauten in which the filmmaker grew up provide the research material. Monotonous, tall concrete blocks of flats turn out to fire the imagination and not be too anchored to the ground. And when a dour environment like that of the Plattenbauten does come to life, it yields cheerful insights into body and space.
Sonder – Director: Aissam El Khazouzi, Ayoub El Bardii
Prachtige, poëtische film over gelaagdheid, oftewel parallelle werelden. Die parallelliteit fascineert filmmakers al langer, maar wordt zelden zo rustig in beeld gebracht. Liefdevol registreert de camera de mensheid en menselijke artefacten in een Marokkaanse stad, waar het avond wordt, nacht en ochtend. Zo toont de film onze kwetsbaarheid en maakt invoelbaar dat iedereen in wezen alleen is. Tegelijkertijd wijzen de filmmakers – als troost? – op de schoonheid van lichtreclame, een betonnen tunnelbak, plastic stoeltjes, een verlicht raam, de choreografie die ontstaat na de oproep tot gebed. Een schoonheid kortom die je alleen maar hoeft te zien, als je kijkt.
Magnificent poetic film about the layered quality of our world, or rather, of our parallel worlds. That parallelism has fascinated filmmakers for much longer, but it has rarely been captured so calmly. The camera tenderly records humanity and human artefacts in a Moroccan city through the evening, night and following morning. In the process, the film reveals our vulnerability, letting us realize that we are essentially alone. At the same time, the filmmakers indicate the beauty – as a consolation? – of an illuminated sign, a concrete tunnel, plastic chairs, a lit-up window, the choreography that results from the call to prayer. In short, a beauty that you only see when you look.
The Great Arc – Director: Camille Authouart
La Grande Arche, strak in lijn met de ‘oude’ Arc de Triomphe zo’n vijf kilometer verderop, is een ontwerp van de Deense architect Von Spreckelsen. Hij bedoelde dit enorme gebaar, dat het zakendistrict La Défense op de kaart zette, als een symbool van hoop. De animatiefilm The Great Arc drukt eerder vervreemding uit en gaat surrealistisch aan de haal met de kunstwerken in de openbare ruimte van La Défense, zoals Alexander Calders ‘Red Spider’. Lichtjes meta, gaat de film ook over tekenen. En verpakt in dromen uit de film kritiek op de gladheid van het Parijse zakendistrict, waarin voor sommige mensen geen plek is.
La Grande Arche, exactly in line with the ‘old’ Arc de Triomphe five kilometres away, was designed by Danish architect Von Spreckelsen. He intended this huge gesture, which put the La Défense business district on the map, as a symbol of hope. But the animation film The Great Arc conveys a sense of alienation and makes the most in surrealist fashion of the artworks placed in the public space of La Défense, among them Alexander Calder’s ‘Red Spider’. Somewhat meta, the film is also about drawing. And, packaged in dreams, the film expresses criticism of the smoothness of the Paris business district, where there is no place for some people.
I am not going to cry – Director: Małgorzata Maria Olchowska
Tekening en architectuur vallen samen in deze korte animatiefilm, waarin een stad wordt gebouwd en afgebroken, om opnieuw opgebouwd te worden, enzovoorts – zelfs als er golven aanzwellen. Een film over vergankelijkheid en tijdelijkheid, met een bezwerende, Laurie Andersonachtige voice-over en vrolijke, De Stijlachtige vormen en kleuren. Toch is I am not going to cry verontrustend. Małgorzata Maria Olchowska had duidelijk de oorlog in Oekraïne en de recente grote aardbevingen in Turkije in het achterhoofd.
Drawing and architecture coalesce in this short animation film, in which a city is built and demolished, then rebuilt, and so on – even as waves crash. A film about transience and temporariness, with an imploring, Laurie Anderson-like voice-over and cheerful shapes and colours reminiscent of De Stijl. Even so, I am not going to cry is unsettling. Małgorzata Maria Olchowska clearly had the war in Ukraine and the recent major earthquakes in Turkey in mind.
Babylone – Director: Antoine Béguin
Een gebouw met twaalf verdiepingen uit 1964 kan gemakkelijk onopgemerkt blijven. Totdat een groep bewoners besluit om samen een dertiende verdieping te maken met kassen vol tropische planten, cactussen en groenten. De planten komen uit de winkel van George. Het positieve effect van deze dakoase sijpelt letterlijk door naar de gemeenschap die haar onderhoudt.
A 12-floor building from 1964 can easily go unnoticed. That’s until a group of residents decide to add a thirteenth floor with glasshouses full of tropical plants, cacti and vegetables. The plants come from George’s shop. The positive effects of this rooftop oasis percolates, literally, to the community that maintains them.
Kies tijdstip
- filmspecial
Een verlangen naar de ruimtes die we achterlieten, omdat we vertrokken zijn, oud zijn geworden of de stad zonder ons verder is gegroeid. Deze filmcollectie brengt korte observaties over het verstrijken van de tijd en de ervaring van vergankelijkheid. Met: Sandstone and concrete (4′), Sonder (15′), The great arc (12′), Emotional architecture 1959 (30′), Babylone (2’), I am not going to cry (8′), Move (1’) – Q&A Małgorzata Maria Olchowska.
Emotional Architecture 1959 – Director: León Siminiani
Een hartverwarmend liefdesverhaal dat op vrolijke en ingenieuze manier laat zien hoe stedenbouw en architectuur een rol spelen in ons dagelijkse leven. Studenten Sebastian en Andrea studeren in 1959 aan dezelfde universiteit, maar hebben een totaal verschillende sociale achtergrond. Daarmee is Emotional Architecture ook het verhaal van de klassenstrijd die zichtbaar wordt in de architectuur, de politiek en het dagelijkse leven van Spanje onder het regime van dictator Franco. Met technieken als mapping, archiefmateriaal en een geestige voice-over trekt León Siminiani alle filmische registers op aanstekelijke wijze open.
A touching love story shows in cheerful and ingenious fashion how urban design and architecture play a role in daily life. Students Sebastian and Andrea are studying at the same university in 1959 but come from totally different social backgrounds. That makes Emotional Architecture a story about class struggle rendered visible by architecture, politics and daily life during the Franco dictatorship in Spain. León Siminiani pulls out all the stops with mapping techniques, archive material and a witty voice-over.
Sandstone and Concrete – Director: Jeremiah Quinn
In een liefdesbrief aan zijn geboortestad Bolton klaagt filmmaker Jeremiah Quinn over de verwaarlozing en het verlies, en geniet hij van de prachtige uitzichten terwijl hij wacht tot zijn stad zijn oude glorie terugkrijgt.
In a love letter to his native town Bolton, filmmaker Jeremiah Quinn laments the dereliction and loss, and enjoys the wonderful views while waiting for his city to regain its former glory.
Move – Director: Vanessa Cardui
Stop-motionanimatie van één minuut over de invloed van architectuur op onze psyche. Onderzoeksmateriaal zijn de Plattenbauten waar de filmmaakster oproeide. Eenvormige, hoge betonflats blijken wel degelijk tot de verbeelding te spreken en ook helemaal niet zo verankerd te zijn in de grond. En komt een logge omgeving als die van de Plattenbauten eenmaal in beweging, dan schept dat vrolijke inzichten over lichaam en ruimte.
One-minute stop-motion animation about the influence of architecture on our psyche. The Plattenbauten in which the filmmaker grew up provide the research material. Monotonous, tall concrete blocks of flats turn out to fire the imagination and not be too anchored to the ground. And when a dour environment like that of the Plattenbauten does come to life, it yields cheerful insights into body and space.
Sonder – Director: Aissam El Khazouzi, Ayoub El Bardii
Prachtige, poëtische film over gelaagdheid, oftewel parallelle werelden. Die parallelliteit fascineert filmmakers al langer, maar wordt zelden zo rustig in beeld gebracht. Liefdevol registreert de camera de mensheid en menselijke artefacten in een Marokkaanse stad, waar het avond wordt, nacht en ochtend. Zo toont de film onze kwetsbaarheid en maakt invoelbaar dat iedereen in wezen alleen is. Tegelijkertijd wijzen de filmmakers – als troost? – op de schoonheid van lichtreclame, een betonnen tunnelbak, plastic stoeltjes, een verlicht raam, de choreografie die ontstaat na de oproep tot gebed. Een schoonheid kortom die je alleen maar hoeft te zien, als je kijkt.
Magnificent poetic film about the layered quality of our world, or rather, of our parallel worlds. That parallelism has fascinated filmmakers for much longer, but it has rarely been captured so calmly. The camera tenderly records humanity and human artefacts in a Moroccan city through the evening, night and following morning. In the process, the film reveals our vulnerability, letting us realize that we are essentially alone. At the same time, the filmmakers indicate the beauty – as a consolation? – of an illuminated sign, a concrete tunnel, plastic chairs, a lit-up window, the choreography that results from the call to prayer. In short, a beauty that you only see when you look.
The Great Arc – Director: Camille Authouart
La Grande Arche, strak in lijn met de ‘oude’ Arc de Triomphe zo’n vijf kilometer verderop, is een ontwerp van de Deense architect Von Spreckelsen. Hij bedoelde dit enorme gebaar, dat het zakendistrict La Défense op de kaart zette, als een symbool van hoop. De animatiefilm The Great Arc drukt eerder vervreemding uit en gaat surrealistisch aan de haal met de kunstwerken in de openbare ruimte van La Défense, zoals Alexander Calders ‘Red Spider’. Lichtjes meta, gaat de film ook over tekenen. En verpakt in dromen uit de film kritiek op de gladheid van het Parijse zakendistrict, waarin voor sommige mensen geen plek is.
La Grande Arche, exactly in line with the ‘old’ Arc de Triomphe five kilometres away, was designed by Danish architect Von Spreckelsen. He intended this huge gesture, which put the La Défense business district on the map, as a symbol of hope. But the animation film The Great Arc conveys a sense of alienation and makes the most in surrealist fashion of the artworks placed in the public space of La Défense, among them Alexander Calder’s ‘Red Spider’. Somewhat meta, the film is also about drawing. And, packaged in dreams, the film expresses criticism of the smoothness of the Paris business district, where there is no place for some people.
I am not going to cry – Director: Małgorzata Maria Olchowska
Tekening en architectuur vallen samen in deze korte animatiefilm, waarin een stad wordt gebouwd en afgebroken, om opnieuw opgebouwd te worden, enzovoorts – zelfs als er golven aanzwellen. Een film over vergankelijkheid en tijdelijkheid, met een bezwerende, Laurie Andersonachtige voice-over en vrolijke, De Stijlachtige vormen en kleuren. Toch is I am not going to cry verontrustend. Małgorzata Maria Olchowska had duidelijk de oorlog in Oekraïne en de recente grote aardbevingen in Turkije in het achterhoofd.
Drawing and architecture coalesce in this short animation film, in which a city is built and demolished, then rebuilt, and so on – even as waves crash. A film about transience and temporariness, with an imploring, Laurie Anderson-like voice-over and cheerful shapes and colours reminiscent of De Stijl. Even so, I am not going to cry is unsettling. Małgorzata Maria Olchowska clearly had the war in Ukraine and the recent major earthquakes in Turkey in mind.
Babylone – Director: Antoine Béguin
Een gebouw met twaalf verdiepingen uit 1964 kan gemakkelijk onopgemerkt blijven. Totdat een groep bewoners besluit om samen een dertiende verdieping te maken met kassen vol tropische planten, cactussen en groenten. De planten komen uit de winkel van George. Het positieve effect van deze dakoase sijpelt letterlijk door naar de gemeenschap die haar onderhoudt.
A 12-floor building from 1964 can easily go unnoticed. That’s until a group of residents decide to add a thirteenth floor with glasshouses full of tropical plants, cacti and vegetables. The plants come from George’s shop. The positive effects of this rooftop oasis percolates, literally, to the community that maintains them.
