Anomalisa

Genomineerd voor een Oscar in de categorie Beste Animatie!

De nieuwe stop-motion animatie film van schrijver en regisseur Charlie Kaufman en winnaar van de juryprijs op het Filmfestival van Venetië.

Michael Stone (met de stem van David Thewlis) is een succesvolle, maar depressieve motivatiespreker. Hij heeft net een bestseller geschreven over klantenservices, en is op weg naar Cincinnati om een lezing te geven. Tijdens deze zakenreis loopt Stone verschillende vrouwen tegen het lijf, waaronder zijn ex-vriendin Donna en de aantrekkelijke Lisa (Jennifer Jason Leigh). De jonge Lisa toont hem een andere blik op de wereld.

Naast die van David Thewlis en Jennifer Jason Leigh is er maar één andere stem te horen: acteur Tom Noonan voorziet namelijk ‘everyone else’ van stemgeluid.

Het is alweer even geleden dat we een film van Charlie Kaufman zagen. Na zijn succes als scenarioschrijver met Being John Malkovich (1999) en Adaptation (2002) maakte hij in 2008 zijn regiedebuut met Synecdoche, New York. Het was zeven jaar wachten op zijn nieuwste geesteskind, maar het heeft tot een minstens even knotsgekke film geleid.

Voor Anomalisa sloeg Kaufman de handen ineen met animator (en co-regisseur) Duke Johnson. Kinderachtig is de animatie allerminst; de film draait om de grote levensvragen over de liefde en de menselijkheid.

Volgens de Britse krant The Guardian leidt dat tot een film die ‘moving’, ‘filthy’ en goed voor maar liefst ★★★★★ is.

★★★★ Volkskrant
“Bedrieglijk eenvoudige vondsten laten Anomalisa onderhuids broeien. Kaufman slaagt erin de gemoedstoestand van de hoofdpersoon naar een unieke animatiestijl te vertalen.”

★★★★ Parool
“Anomalisa – deels via crowdfunding gefinancierd omdat geen studio er heil in zag – werd vorig jaar op het festival van Venetië bekroond met de Grote Juryprijs en is een van de kanshebbers op de Oscar voor Beste Animatiefilm. Terechte lof: zelden werd het menselijk tekort zo schrijnend en onontkoombaar vormgegeven.”

★★★★ Filmkrant
“Toch had de film nooit als live action gemaakt kunnen worden. Juist in animatie blijft de intense saaiheid van Michaels leven enigszins dragelijk. En juist doordat het poppen zijn, kan iedereen hetzelfde gezicht hebben en lijkt het toch realistisch. Al die keuzes maken Anomalisa tot een onverwacht sobere film, waarin Kaufman pijnlijk duidelijk maakt hoe makkelijk we anderen verwaarlozen.”