Als ik mijn ogen sluit
De documentaire Als ik mijn ogen sluit vertelt het verhaal van de vrouwen en meisjes die de Japanse kampen in Nederlands-Indië overleefden en hoe zij hier later in hun leven mee omgingen. De Japanse kampen lieten immers grote littekens na en veel van die littekens zijn nog niet genezen of verdwenen.
De verhalen van de overlevenden werden na de oorlog in Nederland niet meer gehoord of erkend en voor de overlevenden is het moeilijk om te accepteren dat veel mensen weinig weten over deze periode. Dit roept gevoelens van woede op veroorzaakt opnieuw intense pijn. Als de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen weer bovendrijven. Wij als kijker kruipen hiermee in de hoofden van de vrouwen die de kampen hebben overleefd. Van de kampen bestaan weinig foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel zijn er door de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen gemaakt.
Regisseur Pieter van Huystee heeft zelf ook een persoonlijke band met deze geschiedenis, aangezien zowel zijn moeder als oma tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorden. Omdat hij met zijn moeder nauwelijks over haar ervaringen heeft gesproken, stelt hij in de film juist de vragen die hij nu niet meer aan zijn overleden moeder kan stellen.
★★★★ de Volkskrant “Veel van de geïnterviewden, vaak de 90 al gepasseerd, hebben hun hele leven gezwegen over de gruwelijkheden. Deze film is een waardevol eerbetoon.“
Kies tijdstip
- Film
De documentaire Als ik mijn ogen sluit vertelt het verhaal van de vrouwen en meisjes die de Japanse kampen in Nederlands-Indië overleefden en hoe zij hier later in hun leven mee omgingen. De Japanse kampen lieten immers grote littekens na en veel van die littekens zijn nog niet genezen of verdwenen.
De verhalen van de overlevenden werden na de oorlog in Nederland niet meer gehoord of erkend en voor de overlevenden is het moeilijk om te accepteren dat veel mensen weinig weten over deze periode. Dit roept gevoelens van woede op veroorzaakt opnieuw intense pijn. Als de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen weer bovendrijven. Wij als kijker kruipen hiermee in de hoofden van de vrouwen die de kampen hebben overleefd. Van de kampen bestaan weinig foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel zijn er door de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen gemaakt.
Regisseur Pieter van Huystee heeft zelf ook een persoonlijke band met deze geschiedenis, aangezien zowel zijn moeder als oma tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorden. Omdat hij met zijn moeder nauwelijks over haar ervaringen heeft gesproken, stelt hij in de film juist de vragen die hij nu niet meer aan zijn overleden moeder kan stellen.
★★★★ de Volkskrant “Veel van de geïnterviewden, vaak de 90 al gepasseerd, hebben hun hele leven gezwegen over de gruwelijkheden. Deze film is een waardevol eerbetoon.“
