Climax

Met Climax toont regisseur Gaspar Noé zich als zo vaak wars van alle filmconventies. Niet alleen opent hij zijn film met de slotscène, hij laat aansluitend ook meteen de aftiteling doodleuk over het scherm rollen. Pas daarna waagt hij zich aan een introductie van de personages, allemaal dansers, die recht in de camera over hun ambities en talenten mogen spreken. De dansers zijn samengekomen voor de generale repetitie van een dansvoorstelling. En die danssequenties die daarna volgen behoren misschien wel tot de beste uitvoeringen die ooit op film zijn vastgelegd. In al hun haast dierlijke onbesuisdheid lijken de dansers welhaast door demonen bezeten. Dat zegt veel over het improvisatievermogen van de uiterst getalenteerde dansers, die hun armen en benen in allerlei onnatuurlijke poses weten te wringen, waardoor het bijna lijkt alsof ze hun gewrichten volkomen dol hebben gedraaid.

Na afloop van alle fysieke inspanningen volgt een feestje met veel drank en opschepperij. De sfeer is tamelijk ongedwongen, maar onder invloed van de alcohol en nog meer als de sangria is aangevuld met lsd loopt de uitgelatenheid uit de hand en volgt een totale ontsporing.

In Climax is het verhaal ondergeschikt aan de exuberante filmstijl, zoals dat eigenlijk in alle films van Gaspar Noé het geval is. Het hoofddoel van de regisseur is om zijn publiek mee te voeren in een maalstroom van hallucinante beelden. Het camerawerk getuigt van een verbluffend staaltje vakmanschap. Terwijl de hoofdpersonages steeds dieper in hun trance wegzinken, tolt, zwiert en vliegt de camera dwars door alle ruimtes van het schoolgebouw heen, langs al die plekken waar de dansers geweld plegen of seks met elkaar hebben. Ook als filmbezoeker loop je de kans flink bedwelmd te raken door al die haast paranoïde beelden. Een film als een fysieke ervaring, van een intense, zij het bij vlagen ongemakkelijke poëtische intensiteit.