Kandahar

Makhmalbaf verfilmde op poëtische wijze het waargebeurde verhaal van een Afghaans-Canadese vrouw. In 1999 reisde zij naar Kandahar om daar een wanhopige vriendin te bezoeken die haar hulp nodig had. Ze bereikte de stad, maar werd meteen het land uitgezet door het taliban regime.

Met moeite vond Makhamalbaf mensen die wilden acteren in zijn film. In een vluchtelingenkamp op de Iraans-Afghaanse grens vond hij zijn ‘cast’ en ook aanvullende verhalen. In een interview met de Filmkrant (januari 2002) zei Makhmalbaf:

“Kandahar ligt, net als mijn eerdere films Moment of innocence of Gabbeh, op de grens tussen documentaire en fictie. De film bevat echte verhalen van echte mensen, maar als ik alleen de realiteit zou filmen zoals die zich aanbiedt dan zou ik een verslaggever zijn en geen filmmaker. De fictie die ik eraan toevoeg is mijn eigen visie, een van de tienduizend mogelijke perspectieven in deze relativistische wereld. Maar ik vind wel dat het fictieve deel geloofwaardig moet zijn; ik ben geen voorstander van het escapisme van de commerciële filmindustrie. De vraag die ik mezelf altijd stel is: had dit kunnen gebeuren? En aangezien Afghanistan een land is waar onwerkelijke dingen gebeuren, kan Kandahar er soms surrealistisch uitzien.”

–macro:youtube:PwglCgW0H8M–

In 2001 maakte Mohsen Makhmalbaf naast de speelfilm Kandahar ook de documentaire Afghan Alphabet.