Snackbar

Gevestigd in een oude bakkerij ademt de snackbar op het Rotterdamse Insulindeplein met zijn witte tegeltjes en tl-licht de sfeer van de jaren vijftig.

Eigenaar Ali (Ali Çifteci) is een Turk van 50. Hij runt zijn snackbar met zijn vrouw en zijn dochters, bijgestaan door Mo, een jonge Marokkaan.

Voor zijn deur hokken elke dag Marokkaanse jongens bij elkaar, jongens als Nouredine, Mounir, Hamza, Farhane en Farid. Ze zijn een jaar of zestien. Ze zijn vernielzuchtig en gewelddadig, plegen auto-inbraken, handelen in drugs en maken van de buurt een no-go-area. Tegen de politie gaat het vaak hard tegen hard. Ali benadert de jongens speels en ongeremd, met een mengelmoes van Nederlands, Turks en Arabisch. Ruw, eerlijk en grappenmakend. Hij snapt deze jongens heel goed, al keurt hij hun gedrag af.

Ali is als een oude vertrouwde Turkse oom voor ze, begripvol, grappig en streng. Maar wat als Abi met zijn gokverslaving dit alles op het spel zet?

Snackbar is een film die net zo hard, grappig, tragisch en grillig is als het leven zelf. De film ging in wereldpremière tijdens het Filmfestival in Berlijn in 2012.

Aansluitend een Q&A met regisseur Meral Uslu.