Ubiquity

Internetgiganten als Facebook en Google en telefoonproviders over de hele wereld willen het wereldwijde web van digitale netwerken volledig dekkend maken, zodat we altijd en overal met het internet verbonden zijn. Maar sommige mensen voelen zich opgejaagd door deze onzichtbare netwerken, omdat ze overgevoelig zijn voor elektromagnetische straling. Ze worden ziek van de onzichtbare pulsen van Wifi-routers, smartphones en zendmasten, die hen daardoor dwingen om de draadloze wereld te ontvluchten.

In Nederland heeft Anouk de Bont (36) zicht op een uiterst onzekere toekomst. De nieuwe WiFi-router en zendmast op haar werk bij de brandweer bezorgden haar hoofdpijn en huiduitslag, zodat ze ontslag nam. Ze bleef thuis als moeder van drie kinderen, maar toen aan het einde van haar straat een zendmast werd geïnstalleerd, was ook haar huis niet langer de veilige plek die het vroeger was.

De Zweedse ingenieur Per Segerback stond aan de wieg van de smartphone bij Ericsson. Nu leeft hij al achttien jaar in het bos, omdat hij ziek werd van de straling. Ook Asaka in Tokio heeft last van de straling van het onzichtbare web van smartphones, zendmasten en slimme apparaten. Is er voor hen nog plek op deze planeet, als straks alles en iedereen door een draadloos web verbonden wordt?

In Ubiquity laat regisseur Bregtje van der Haak het leven zien van drie ballingen van de draadloze wereld. Ze toont ons een ander perspectief dan de verrukkelijke beelden in reclames voor smartphones en slimme apparaten. Hoe ziet de wereld eruit door de ogen van deze elektrogevoeligen? Hoe klinken de onzichtbare pulsen in hun oren? Waar vinden zij nog een veilige plek nu het wereldwijde web van zendmasten zich sluit? En zijn zij misschien wel onze sensoren in deze stralende nieuwe tijd?